WONEN IN ITALIË – Naar huis
Zondag ga ik weer naar huis. En wat heb ik er veel zin in mijn Piemontese heuvels terug te zien, de heerlijke schone lucht in te ademen, op wegen te rijden waar je alleen af en toe een tractor tegenkomt en stadjes te bezoeken waar het hooguit op de marktdag (gezellig) druk is.
Na zeven weken, waarin twee staar-operaties, mijn moeders 94e verjaardag, de feestdagen en veel bezoek aan vrienden en vriendinnen, stuur ik de gele Panda weer zuidwaarts.
Dadelijk drink ik weer cappuccino of espresso met mensen die heel vreemd zouden opkijken als je 'havermelk' of een 'kurkuma latte' bestelt. Ook de 'sushiburrito' geef ik hier weinig kans. Nee, geen fratsen met het eten. Hier heersen de tradities.
Dinsdagmorgen bij het ontbijt in de bar zal ik iedereen weer terugzien. Niet starend op een laptop, maar achter een espresso. Er wordt geanimeerd gepraat, gewoon in de moedertaal en niemand die je in het engels aanspreekt.
Vervolgens reken je 1 euro of 1,20 af en geen 4 euro. Fooi wordt er al helemaal niet van je verwacht. Dit in tegenstelling tot een restaurant in Amsterdam waar een ober mij een betaalapparaat toestak waarop ik alvorens te betalen eerst de 'tip amount' moest invullen.
Na zeven weken Uden, Amsterdam en Hilversum zal ik extra genieten van mijn wandelingen met uitzicht op de Monviso. Van de uitstapjes met Egle of met Uschi. Piemonte en het naburige Ligurië hebben zoveel mogelijkheden dat het soms moeilijk is een doel te kiezen.
Maar ook zal ik genieten van mijn poesjes waar buurvrouw Grazia al die weken liefdevol voor heeft gezorgd. Met ze kneuteren op de bank. En beginnen aan één van de boeken die op mij liggen te wachten om gelezen te worden en waar ik daar alle rust voor heb.
En woensdag ga ik naar de markt in Ceva en er neuzen in de leuke winkeltjes onder de 'portici'. Door de toestroom van Westeuropeanen die hier komen wonen, bloeit het centrum op en komen er steeds meer leuke winkels en restaurantjes bij.
En er zijn nog meer westerlingen onderweg want toen ik in Amsterdam in een winkel aan de Scheldestraat vertelde dat ik in Piemonte woonde, riep de dame achter de toonbank: "Maar daar willen wij ook naartoe!" Haar dochter noteerde hierop mijn adres en dat van de makelaar in Dogliani.
Ja, de zeven weken in Uden, Amsterdam en Hilversum waren leuk. Verkerend met vrienden en familie wordt zelfs een winkelcentrum in Ede gezellig. En Nederland blijft ondanks alles heel vertrouwd.
Maar ik weet ook weer waarom ik zo graag in Mombarcaro woon. Om de rust en de ruimte en de authentieke Italiaanse sfeer in de stadjes. Al die ketens in Nederland, ieder centrum ziet er hetzelfde uit. En dan al die leegstaande winkels...
Mijn loftrompet gaat een toontje lager zingen als het gaat om het klimaat in Piemonte. Ik had subtropischer weer verwacht maar daarvoor moet je toch echt naar de kust. De zomers zijn weliswaar echt zomer en de winters met de sneeuw meer winter. Maar vaak is het weer hier ook ongewis. Het kan in het voorjaar gerust de ene week 28 graden zijn en een week later valt er natte sneeuw. Maar alles bij elkaar heb ik dat toch liever dan die vele grijze dagen in Nederland. Want die heb je hier toch echt veel minder.
- De beslissing
Jarenlang was het een droom. Een huis in Italië. Op vakantie stond ik steevast lang voor de etalage van de makelaar ter plaatse. Maar het moment was (nog) niet geschikt. Ik werkte nog, mijn geliefde was ziek, m’n ouders hadden steeds meer zorg nodig. Ik bleef dromen en fantaseren, allemaal heel veilig. Jaar na jaar ging voorbij. Er gebeurde veel. Cor ging dood, ik maakte een voettocht naar Rome, werd ontslagen en toen was daar opeens het moment van: nu of nooit.
